Αυτοκριτική συνιστά το κείμενο αυτό

Σε αυτή εδώ τη σημείωση του παρόντος συνειδητοποιώ πως παρόλες τις
συνδικαλιστικές λογοκοπίες χρόνων φτάσαμε σε ένα σημείο που τόσο
αρέσκεται ο κλάδος μας να αγγίζει, τον προσχηματικό λόγο και την
οριακή επίφαση της πραγματικότητας.
Αιρετός:(Σταματάκου Ι.:Λεξικόν της αρχαίας ελληνικής γλώσσας= ο
δυνάμενος να εκλεχθή. εκλέξιμος) Ως εδώ καλά. Τι γίνεται όμως όταν οι
λεκτικές ακροβασίες και η αυτοτροφοδοτούμενη εσωστρέφεια παρερμηνεύουν
ή αγνοούν νόμους και οδηγούν σε αδράνεια τα συνδικαλιστικά όργανα του
κλάδου μας;.Γιατί άραγε καμία μνεία στην ετεροκαθοριζόμενη αξιολόγηση
αλλά τόση βαρύτητα στο αν οι αιρετοί ΄πάρουν το βαθμό Α για το
διάστημα που ορίζει ο νόμος; Αλήθεια γιατί να μην προσδιοριστεί και
διεκδικηθεί ένα σαφέςπαιδαγωγικό πλαίσιο μηχανισμών της επερχόμενης
αξιολόγησης ,όχι από εξωτερικούς παράγοντες αλλά από αναβαθμισμένους
ρόλους αιρετών, διευθυντών Εκπ/σης, Σχολικών Συμβούλων;
Έτσι γαι την Ιστορία:Η παγίωση μια υποβόσκουσας καθήλωσης διαχρονικών
παιδαγωγικών μηχανισμών οδηγούν στην εδραίωση της απαξίωσης των
πάντων. Η εξουσιαστική συγκρότηση του κλάδου μας, αν διαχέεται από
ενισχυτικές αξιακές μορφές, πιστοποιεί τον παιδαγωγικό και κοινωνικό
του ρόλο .

                                                Αναστασία Ζάψα